Βλέπεις αυτό και σκέφτεσαι, τι ωραία συνδυάζω μόνιμη κατοικία και διακοπές.
Αν μπορούσες να δεις λίγο πιο αριστερά κάτω απο το μπαλκόνι είναι μαζεμένα
περίπου οκτώ άτομα που ψήνουν, φωνάζουν και έχουν τέρμα τη μουσική (όταν λέμε
μουσική...σκυλάδικα).
Να φανταστείς ότι είναι η τρίτη μέρα που ήρθαν, αναρωτιέμαι τι θα γίνει στην εβδομάδα.
Το ζευγάρι που το νοίκιασε είναι είκοσι με εικοσιπέντε, σέρνει κι ένα νεογέννητο.
Ευχή και κατάρα σου δίνω, μακριά από αυτή την εικόνα είναι παραπλανητική.
Όχι μόνο δεν μπορείς να καθήσεις στο μπαλκόνι από την κάπνα των ψητών
αλλά κυρίως της φασαρίας, το αντίθετο κλείνεσαι μέσα με τη ζέστη και πάλι τους ακούς.
Εμείς δεν μένουμε σε σπίτι,στο Paradise της Μυκόνου μένουμε.
Και κάπου εδώ θυμάμαι τον μανιακό δολοφόνο με το πριόνι, τον γλυκούλι Fredy από
τον δρόμο με τις λεύκες...μα να μην έχω ένα τηλέφωνο από τα παιδιά;
Οπότε πρέπει να διαχειριστώ το μυαλό μου, να επικαλεστώ την ευφυία μου, να θυμηθώ
ότι είμαι πολιτισμένος άνθρωπος.
Από την άλλη, άν είχα το σφυρί του Τhor θα την τακτοποιούσα την κατάσταση μια χαρά.
Για να μιλήσω σοβαρά το μόνο που λυπάμαι είναι το toy- νεογέννητο που πρέπει
να τους ανεχτεί μέχρι τα 18...κουράγιο.
Υ.Γ. Όσο περνάει η ώρα πολλαπλασιάζονται σαν τα gremlins και τα decibel φορτώνουν.
Kαλό μεσημέρι;
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου