Είναι ωραία να ταξιδεύεις με το μυαλό, αλλά καλό θα ήταν να ακολουθεί
και το σώμα.
Όλο το χειμώνα φαντάζομαι, ήλιο, ζέστη, θάλασσα. Κάνω νοητά όλα τα
πιθανά ταξίδια προς διάφορους προορισμούς.
Συνήθως είναι νησιά. Και πάει ως εξής το παραμυθάκι: Έχοντας τελειώσει
τις πυρετώδεις προετοιμασίες των αποσκευών, έρχεται η ώρα να οδηγηθώ
προς το λιμάνι (συνήθως), σέρνοντας τις βαλίτσες μου και κάνοντας το
χαρακτηριστικό ήχο πάνω στο πλακόστρωτο. Συνωστίζομαι ανάμεσα σε πολύ
κόσμο που έχει την ίδια επιθυμία με εμένα, να επιβιβαστεί δηλαδή γρήγορα,
λες κι αν περιμένουμε λίγο δεν θα μας επιτρέψουν την είσοδο.
Να βρώ την καλύτερη θέση, γιατί τώρα πια το κατάστρωμα είναι σχεδόν
απαγορευμένο (μόνο οι καπνιστές δεν παραιτούνται αυτού του δικαιώματος).
Κι αφού κάθομαι πια κατάκοπη από τη μάχη της επιβίβασης και πίνω τον
καραβίσιο καφέ μου, κάνω πρόχειρα το πλάνο των ημερών που θα ακολουθήσουν.
Πρωϊνό, κατεύθυνση προς την πρώτη παραλία, γιατί πρέπει να τις κατατάξω
ανά ημέρα για να μπορέσω να δώ τις περισσότερες αν όχι όλες.
Κολύμπι με το ολοκαίνουργιο μαγιό, ηλιοθεραπεία για λίγο και μετά διάβασμα
γιατί μάλλον δεν θα υπάρχει WIFI.
Επιστροφή και siesta μεσημεριανή με τα τζιτζίκια να μου τριβελίζουν το μυαλό.
Απογευματινός καφές στη χώρα, βόλτα για αναγνώριση εδάφους και φαγητό
στο ταβερνάκι που θα μου κάνει κλικ.
Στην έξοδό μου λανσάρω κι αυτή την ανάλαφρη καλοκαιρινή κολεξιόν, που
στην πραγματικότητα με μεταμορφώνει σε κάποιο άλλο άτομο, ελεύθερο,
καθώς παρατηρώ ότι και οι γύρω μου πρεσβεύουν ακριβώς το ίδιο.
Και που πιθανόν δεν θα τους αναγνώριζα άν τους έβλεπα στην καθημερινότητά τους,
ούτε αυτοί εμένα κάτι που φαντάζει τέλειο κατά μία έννοια.
Κι αφού διώξω το βάρος της συμβατικότητας και του στημένου, αφού εκτιμήσω
τις ανατολές και τις δύσεις του ήλιου που θα προλάβω να δώ.
Και τέλος αφού θεωρήσω ανεκτίμητο αγαθό την προσωρινή παρουσία μου στον
πλανήτη γη, θα ετοιμαστώ για έναν ακόμη χειμώνα μιζέριας και γκρίνιας,
περιμένοντας το επόμενο καλοκαίρι, και πάλι από την αρχή....
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου